Wie ben ik, wat doe ik en vooral waarom?.. 

In gedachten loop ik een langs een voorbije wereld.

Het pad slingert langs grote oerwoudreuzen met mos begroeid, en dan weer langs houten hutjes. Minas, Sumatra.Verderop wijkt het pad van het oerwoud af richting een heuvel die helemaal bestaat uit roze, grijze en gele klei.

Daar is mijn wereld.

Ik ben er vaak ’s morgens even over zessen. Vroeger kan niet, want pas om zes uur wordt het licht, dus even na zessen is het wandeltijd.Ik ben niet bang voor de gillende apen hoog in de bomen, maar slangen, schorpioenen en spinnen, daar let ik op.

Ik ga naar mijn zelf uitgegraven huis in de kleiheuvel. Prachtige pasteltinten, mijn eigen wereld, het oerwoud, de potjes met gespaarde veelkleurige zaden als tuin om me heen, de stilte.

Het zijn de elementen die in mijn beeldend werk altijd een rol hebben gespeeld, ze zijn de basis geworden.Als kind heb ik veel buiten Europa gereisd en ben door al die verschillende culturen beïnvloed.Het heeft voor mijn beeldend werk betekend dat ik het liefst vogelvlucht perspectief kies, er boven hang…Wat afstand graag, niet de persoonlijk herleidbare emotie en beleving.

Ik heb geleerd dat er zoveel verschillende invalshoeken zijn..

Bij de serie Silence schreef Hein Walter, voorzitter van de kunstenaarsvereniging Flevoland het volgende:

De digitale schilderingen van Joke Ziekenoppasser zijn gelaagd. Er zijn betekenissen die ontsluierd en benoemd kunnen worden, maar het is vooral een onbenoembare kracht uit de diepte van het werk die je naar de oppervlakte voelt opkomen. Of is de beweging andersom: dat je je naar binnen gezogen voelt? Of toch nog weer anders gezegd: het werk is indringend en uitnodigend tegelijk. Je kunt erbij en toch is het ongrijpbaar. Het is dubbel, het is duidelijk zichtbaar en toch heel goed verborgen – zodra je er over praat en je erin wilt verdiepen, lijkt de diepte zich te sluiten: Verbod.



Beelden die ik fotografeer moeten eerst bezinken voor ze gebruikt worden, ze moeten a.h.w. ontdaan worden van hun lading van het moment. Dan kan ik ze inpassen in mijn eigen werk.Door culturele, kunstzinnige en digitale studies, ervaring en belangstelling, is er een persoonlijke zoektocht ontstaan naar een manier van vormgeven, die mij past.

En dan, als het stil is, ga ik mijn werk maken.

Is er ruimte voor het inpassen van beeld, digitaal getekende elementen, maar ook gebruik makend van flarden muziek en stukken tekst, soms een QR code. Het zijn allen dragers van stukjes werk.

Het denken uitgeschakeld; de flow, het spelen en de verrassing.

De thema’s komen voort uit mijn behoefte aan structuur.Kwetsbaarheid en koesteren, geborgd in een kader. Het houdt elkaar in evenwicht.

Het maakt vrij.

Loslaten, er boven hangen, afstand.

Er zijn altijd andere gezichtspunten.

Bij de ‘omheinde tuin’, een werk gemaakt voor de hospice in Dronten schreef ik:

“De ‘omheinde tuin' is een omgeving waar je de dood kunt aanvaarden. De personen in het werk kijken naar een plek in het midden die een doorgang symboliseert.” Verder worden er symbolen weergegeven. Zo is er rechts een pauw, die staat voor onsterfelijkheid.Maar de pauw staat ook voor waardigheid. Er zijn flamingo’s te zien. Flamingo’s zijn helend, zij staan voor evenwicht. De twee duiven in het midden: vrede.”

De personen in het werk staan stil en stralen daarmee rust uit. De persoon helemaal rechts staat met haar gezicht naar de toeschouwer. “Als je goed kijkt zie je dat het een zwangere vrouw is”. En zo zijn er nog vele symbolen in het werk te zien.

Bovenaan is de tuin afgebakend met een soort glazen dak. “Dat geeft geborgenheid, stilte.” Wat verder nog opvalt is de symmetrie van het geheel. 

Hein Walter: “Daarmee lijkt het op een altaarstuk, dat ook vaak een tuin voorstelt. En zo is de cirkel rond.”

Steeds opnieuw zoek ik in muziek, teksten, podcasts, reizen, naar nieuwe ‘ogen’ bij het benaderen van eigen werk. 

Hierdoor kan ik afstand nemen en zie ik andere mogelijkheden om dichter bij het plaatje in mijn hoofd te komen.Ik kies graag voor het werken in series, dan krijgt het verhaal, beeld nuances.

Bovendien hou ik van herhaling, ogenschijnlijk in tegenstelling met het zoeken naar nieuwe beelden.

Maar het artikel van Lynn Berger ‘ De kracht van herhaling,herhaling,herhaling’ maakte me duidelijk waarom: “Oefenen is repeteren, net zo lang tot de materie van jou is… “Herhaling bepaalt het verschil tussen een toevalstreffer en iets wezenlijks”. 

Ook het gebruik van thema’s ordenen mijn ideeën en werk.

Omarm je ongemak.

Waar ik mee bezig ben… waarom maak ik wat ik maak…

Waarom verzamelde ik zaden, staarten, herinneringen…

Waarom omarm ik mijn ongemak al zo veel jaren….

Het zijn herinneringen om ze te hergebruiken in het nu…. opdat ik niet vergeet…

Waarom deze beelden…om er mijn wereld van te maken…is het relevant dat ik er woorden bij zoek…..moet ik mijn werk vertalen?

Is het een manier van praten?

Woorden voelen hier als ongemak….

Soms ontroert mijn werk anderen die meekijken en soms zeggen ze dat het werk hen opnieuw naar de werkelijkheid laat kijken.

Dat ze die daardoor beter begrijpen en ze daarin schoonheid ervaren.

Dat is toch bijzonder