Het interview met Ton en Marijke Weerheijm 

Dit hele persoonlijke interview is gehouden door Hein Walter (dichter).

Het interview is een onderdeel van OMHEINDE TUIN.

Als je dingen goed en rustig voorbereidt,

zoals je doet als je op reis gaat

naar een land dat je niet kent,

dan blijf je kalm en in balans,

dan maak je kennis met het onbekende;

ook de dood is dan niet eng,

je gaat gewoon op weg naar iets,

je weet wat je te wachten staat.

Toen ma naar het Hospice kwam,

de kamer zag, was het gelijk goed.

De sfeer, de mensen, alles,

een vakantiehuis als laatste woning.

Ons werd verteld hoe stap voor stap

de weg kon worden afgelegd;

het ging precies zoals ze schetsten:

de rust, de slaap, het sterven.

Ma was thuis in Dronten,

had in deze plaats haar plek gevonden.

Als ze jonger was geweest, dan had ze 

ongetwijfeld klaargestaan om hier te werken.

Ma was warm, maar kon ook hard zijn.

Of wijzelf een keer gaan helpen in het Hospice…


Je moet het kunnen - zoveel mensen, zoveel nukken.

Je moet alle mensen accepteren.

Niet nu. We hebben zoveel nog om handen,

creëren en doceren, reizen en familie,

leven dat om aandacht vraagt,

maar morgen, straks misschien

dan nemen we de stap – het hart

van het Hospice klopt zeker ook in ons.




Het interview met Carmelita van der Wal. 

Dit hele persoonlijke interview is gehouden door Hein Walter (dichter).

Het interview is een onderdeel van OMHEINDE TUIN.

Carmelita van der Wal is coördinator bij de hospice Dronten.

Het grootste cadeau dat ik kreeg

is een tweede leven. Was mijn zusje

niet gestorven, dan was ik vast nu dood geweest,

dan had ik niet geweten hoe ziek ik eigenlijk was.

Natuurlijk mis ik haar, maar ze is vaak bij me.

Bart en de kinderen merken dat ook,

dan ruiken we plotseling een geur die zij ons zond

of zie ik toevallig iets dat niet toevallig is

en begrijpen we dat ze even laat weten

dat het goed is wat we doen. 

Haar sterven maakte ook dat ik de diepte vond

die nodig is om anderen te helpen.

Ik herinner me dat ik als kind al echt

invoelend was; ze noemden me Mona, 

ze kwamen naar me toe met vragen. 

Nu noemen ze mij moeder.

Ik ben voor zielenwerk geboren.

Gevoel is geen zwarte, bodemloze put,

maar een taal die stroomt van hart tot hart.

Ik begrijp nu goed wat er gebeurt.

Als mensen weten dat ze binnenkort gaan sterven,

dan spreken ze die taal vaak beter.

Ze lopen over van dingen die ze willen zeggen,

ze hebben rust en haast tegelijk.

De dood maakt ons mensen zonder ego,

ons wezen krijgt de ruimte.

Het belangrijkste van luisteren is er zijn

en loslaten dat je ook je eigen sores hebt; 

je problemen en eigen verlangens 

zijn niet van belang, je hoeft je alleen

te concentreren op hetgeen de ander je vertelt.

Kan je dat niet, dan is het zwaar,

maar als het lukt dan is het prachtig, elke keer. 

Daarnaast is het Hospice een huis

vol leven en beweging; altijd nieuw.

Voor mij is het de plek waar ik steeds thuiskom.